Królowa Jadwiga - nasza patronka

Królowa Jadwiga jest dla nas przykładem wybitnej osobowości ze względu na wartości, które wyznawała i swoim życiem potwierdzała. Są to: umiłowanie pokoju, wrażliwość na krzywdę, rozumienie ludzkich potrzeb, zasługi dla kraju i języka polskiego.

Jadwiga urodziła się najprawdopodobniej w 1374 roku jako najmłodsza córka króla Węgier i Polski - Ludwika Andegaweńskiego. Jej babką ze strony ojca była siostra Kazimierza Wielkiego Elżbieta. Lata dziecięce spędziła na dworze w Budzie, który odznaczał się wówczas świetnością i bogactwem, był ważnym ośrodkiem życia kulturalnego. Stąd Jadwiga wyniosła umiejętność czytania i pisania, znajomość łaciny i niemieckiego, wykwintne ułożenie oraz zainteresowania muzyką, sztuką i nauką. Jej ojciec Ludwik Węgierski nie posiadał męskiego potomka, a sam był słabego zdrowia. Dlatego też rozpoczął zabiegi mające na celu zapewnienie dziedziczenia swoim córkom. W roku 1374 w Koszycach nadał szlachcie polskiej przywilej zwalniający ją z podatków (z wyjątkiem 2 groszy z łanu chłopskiego) oraz przyznający odszkodowanie za wyprawy organizowane poza granice kraju. W zamian szlachta wyrażała zgodę na objęcie tronu polskiego, po śmierci Ludwika, przez jedną z jego córek.

16 października 1384 roku niespełna jedenastoletnia Jadwiga otrzymała insygnia władzy królewskiej, a dwa lata później w Katedrze Wawelskiej poślubiła 36-letniego Wielkiego Księcia Litewskiego - Władysława Jagiełłę, dając początek unii polsko-litewskiej.

Dwa brzemienne w skutki wydarzenia wiążą się z osobą Jadwigi jako władczyni Polski: unia polsko-litewska i chrzest Litwy oraz restytuowanie Uniwersytetu Krakowskiego. W obu przypadkach królowa musiała się zgodzić na daleko idące osobiste wyrzeczenia: zgoda na poślubienie Jagiełły, człowieka około 20 lat starszego, "obcego poganina" oraz rezygnacja z klejnotów i kosztownych szat, by stworzyć fundusz na odbudowę uniwersytetu.

We wszystkich podejmowanych przez Jadwigę działaniach widać jej osobowość, cechy charakteru. Długosz pisał, że "okazywała rozsądek i dojrzałość", mimo młodego wieku "cokolwiek mówiła albo czyniła, wydawała jakby sędziwego wieku powagę". W swoim życiu starała się realizować ideał życia kontemplacyjno-czynnego. Opiekunka chorych i ubogich, dobrodziejka szpitali w Bieczu, Sandomierzu, Nowym Sączu, fundatorka ołtarzy była Jadwiga jednocześnie ośrodkiem życia dworskiego. Miała własny dwór, niezależny od króla, chętnie otaczała się ludźmi wysoko wykształconymi, uczonymi, teologami, wykładowcami uniwersytetów. Utrzymywała świeckich muzyków, jeździła konno, polowała, przyjmowała sama lub razem z królem zagranicznych dyplomatów i dostojników.

Była także czynnym politykiem. W 1387 roku na czele wojsk przybyła na Ruś Halicką, przyłączając ją do Korony. Odegrała doniosłą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą a Witoldem. Prowadziła korespondencję z Krzyżakami, wykazując dojrzałość i takt polityczny, które pozwalały jej na wyciszanie konfliktów z Zakonem. Słała listy i poselstwa do Rzymu w sprawach odpustów, obsady biskupstw w Polsce, a także odnowienia uniwersytetu w Krakowie.

22 czerwca 1399 roku urodziła córeczkę Elżbietę Bonifację. Dziewczynka zmarła 13 lipca, a cztery dni później odeszła jej matka, pogrążając w żałobie króla i poddanych. Pozostała po niej tradycja osoby świątobliwej i wybitnej.